Francien de Jonge

Een beetje prutsen en experimenteren in mijn atelier. En dan iets moois maken. Heerlijk.

Het liefste werk ik met klei of was. Voor hout of steen heb ik geen geduld. Maar ik maak ook graag dingen van zwerfhoutjes die ik vind langs de Waal. Of langs het strand. Ze doen me denken aan onze zeiltochten op zee.

Van huis uit ben ik onderzoeker. Dus een beetje prutsen en experimenteren, maar dan in het lab. Beelden maken ben ik erbij gaan doen.

De eerste keer dat ik met klei ging ‘prutsen’ was in Amsterdam in de jaren tachtig toen ik op een boot woonde. Samen met mijn vriendin Marianne kleiden we in het ruim van mijn schip. Op vrijdag. Met Cor Gales van de VPRO radio aan. Wat was dat leuk! Ik hoop dat Marianne nog een beetje met me meekijkt.

Het maken van een beeld, het nadenken over wat ik precies wil, het uitproberen, kijken of het lukt, het weggooien en weer opnieuw beginnen. Dat is eigenlijk het leukste. Het beeld zelf, dat is als het ware een bijprodukt. Wanneer een beeld ‘af’ is, dan moet het mijn atelier uit. Om, letterlijk en figuurlijk, weer ruimte te maken voor iets nieuws.

Ik heb een keer een onderzoek gelezen over chimpanzees die kunst maken. De chimps kregen verf en penselen en kliederden er lustig op los. De onderzoekers concludeerden: ‘chimps, het zijn net mensen, alleen vinden chimps het proces leuk, het verven zelf, terwijl mensen voornamelijk in het eindproduct geïnteresseerd zijn’. Maar ik denk dus: ‘eigenlijk lijk ik méér op een chimp’.

Francien de Jonge is in 1956 in Den Haag geboren.